Útlit fyrir steypiregn og sviptingar í Mónakó

Þá er komið að Mónakókappakstrinum og reynist veðurspár réttar gætu orðið miklar sviptingar í keppninni - þ.e.a.s. verði öryggisbíllinn ekki látinn aka allan tímann á undan. Það gæti gerst ef steypiregn verður þar í samræmi við veðurspár en þá gæti brautin hreinlega reynst hættuleg - ekki síst þar sem öll elektróníkin sem sá um að halda bílunum í skefjum undir flestum kringumstæðum er horfin úr bílunum.

Síðasti kappakstur var sá skemmtilegasti á árinu og nú vona ég að Mónakó slái hann út. Það eru sem sagt vonir - raunveruleikinn hefur oftast verið sá að mínu mati, að tímatökurnar hafa verið aðalatriðið í Mónakó og það sem spennan skapast um. Eftir þær hafa úrslit kappakstursins nánast verið ráðin og hann næstum því formsatriði. 

Mér hefur reyndar lengi fundist tóm  tjara að keppa í Mónakó; það stangast eiginlega á við allt og allt í formúlunni - öryggiskröfur o.þ.h. - að halda úti móti þar. Sagan og hefðin er furstadæminu hliðholl og forsprakkar formúlunnar vilja geta nuddað sér utaní hina eðalbornu þar sem víðar. Og skemmt sér og djammað um borð í snekkjum auðjöfra eða blandað geði við fræga kvikmyndafólkið sem skreppur til Mónakó frá grannbænum Cannes.  Á engum árstíma öðrum og á engum öðrum jarðarbletti er athyglissótthitinn jafn hár og í jafn mörgum og þessa helgi í Monte Carlo.

Stundum fæ ég á tilfinninguna að glys og glamúr skipti meira máli en íþróttin á formúluhelginni í Mónakó. Það finnst mér miður - en það verður bara að hafa það og vera ekkert að ergja sig frekar á því en orðið er!